We zitten al een paar maanden in het gezellige Den Bosch.
Hondje Bollie en poes, Poes gedijen goed en we hebben het goed naar onze zin 🙂
Ook is dit onze laatste “zit” voor dit jaar.
En Frank en ik,gaan hierna, het zonnetje maar eens opzoeken.
We hebben met het baasje, afgesproken nog ff contact, te hebben over een concrete datum, tegen het einde van onze “zit”.
En nu is die tijd. Tijd om een datum te prikken.
Op mijn vraag, of ze alles heeft gedaan, beleeft en gezien wat ze graag wilde zien en beleven?
Komt ze schoorvoetend, met de vraag, of ze heel misschien, een “ietsje langer” mag blijven?
Ze wil graag nog afreizen naar één plek, al is het maar voor even 🙂
Even is, ruim 5 weken geworden!
Hahaha!
En ik vind dat zo mooi!!
Want hoe groot is het compliment?!
Dat ze, de vrijheid durft te nemen?
Durft voor zichzelf te kiezen?
En met een gerust hart, gewoon nog “ietsie langer” weg kán blijven.
Dat het gevoel zo goed is, dat ze helemaal “los” is gekomen van thuis.
Echt helemaal is opgaan in de ervaring. Zonder dat ze zich druk hoeft te maken over thuis?
Dit is dan ook exact waar ik, dit voor doe!
Dit is, wat mij betreft, het grootste, compliment én het grootste geschenk!
Dit is wat wij, van mens, tot mens elkaar kunnen geven!
En dat allemaal gratis en voor niks 🙂
Het leven is mooi. Punt!