Mijn motivatie om te doen, wat ik doe.
Ik geloof dat ik vooral geen “had ik maar” wil hebben als mijn tijd er is. Gewoon een grote JA en het leven beleven 🙂
Het hele leven met alle kwinkslagen en haakse bochten, door de jaren heen.
Het gewoon doen en beleven 🙂
Zo heb ik ook geen “bucketlist” met de meest verzoeken of wensen.
Mijn leven is voluit al spannend en extreem genoeg 🙂
Eigenlijk leef ik een heel simpel leven.
Dat voelt als een levend leven.
Avontuurlijk misschien wel 🙂
Waarin ikzelf bepaal wat ik met mijn tijd doe.
Met wie ik wil zijn en hoe ik die tijd verdeel.
Zo wil ik tijd met Frank.
Samen een bak koffie drinken, een wandeling maken, filosoferen over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Samen hand in hand wakker worden, hem in de ogen kunnen kijken en zeggen hoeveel ik van hem hou.
Kwaliteit-tijd met mijn dochters, in een diep gesprek, korte vakantie of gewoon lekker de stad in en een ijsje scoren.
Wandelend langs het strand schelpen zoeken of in de stromende regen door de duinen struinen.
Gewoon een heel simpel leven, leven.
Ik vind het ook altijd weer bijzonder, als ik hoor, dat iemand denkt het leven uit te kunnen stellen.
De “niet nu, maar straks,” mentaliteit.
Alsof jij ervoor kunt zorgen, dat het leven op jou gaat wachten. Tot jij er eindelijk eens klaar voor bent om het te gaan beleven.
Maar zo werkt dat toch niet?
Want ook de mensen die een jaartje of wat ouder zijn. Die zitten nog steeds in de “niet nu, maar straks” modus.
Maar als het “niet nu is” wanneer dan wel?
En wanneer is straks?
Ga je wachten tot het moment, dat er iets gebeurd, wat niemand had verwacht.
Tot het niet meer kan? Iemand er plotsklaps niet meer is? Of dat je je realiseert dat je inmiddels 93 jaar bent geworden en nog steeds aan het wachten bent? Als je al de zege hebt, het te worden!
Want dan ineens draait de modus “niet nu, maar straks” naar “had ik maar-had ik maar” maf toch?
Dit is de top 5 van mensen op hún sterfbed, waar ze spijt van hebben.
-had ik maar meer mezelf durven zijn.
-had ik maar minder gewerkt.
-had ik maar meer mijn gevoelens geuit
-had ik maar mijn vrienden gekoesterd
-had ik maar gelukkiger geweest.
Mijn motivatie is meer een pleidooi geworden, zie ik. Het leven beleven 🙂
Even goed, staat het nog steeds als een huis. Gewoon doen.
Het leven beleven 🙂
Dus als jij, jezelf een mooi avontuur gunt.
En je hebt daar een goede oppasser voor nodig, dan mag je mij een belletje geven 🙂